ευχάριστες εκπλήξεις

Πήγα στην εφορία Νεάπολης χτες για μια εκκρεμότητα, ελπίζοντας ότι ο πολύς κόσμος δε θα γνώριζε ότι είναι ανοικτά, αφού μέχρι τελευταία στιγμή ξέραμε για απεργία. Μόλις 2 άνθρωποι περίμεναν έξω από το Μητρώο. Ούτε νούμερα, ούτε φασαρία. Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά μου. Μπήκα στο γραφείο και πήγα στον υπάλληλο που ήταν ελεύθερος.
Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο υπάλληλος δεν ήταν ούτε θυμωμένος, ούτε κακόκεφος, ούτε με έβλεπε σαν να είχα μόλις σκοτώσει τη μάνα του! Η δουλειά έγινε με πολύ κέφι, και μάλιστα έκανε και μια επιπλέον εργασία, που δεν ήταν στη δικαιοδοσία του ("σαν δώρο", όπως μου είπε!) και με απάλλαξε από μια μεγάλη ταλαιπωρία σε μια άλλη εφορία. Και όλα αυτά με χαμόγελο, με πλάκα και με τεράστια διάθεση να βοηθήσει.
Θα περίμενα να ήταν άκεφος και εκνευρισμένος, και θα τον δικαιολογούσα ως ένα σημείο, αφού ήταν ημέρα απεργίας και το τελευταίο που θα περίμενε ο άνθρωπος θα ήταν να πάει στη δουλειά και να εξυπηρετεί κόσμο. Η στάση του με γέμισε αισοδοξία. Υπάρχει ελπίδα γι' αυτήν τη χώρα! Μπράβο, υπάλληλε του Μητρώου. Δεν ξέρω το όνομά σου, αλλά η στάση σου ήταν εξαιρετική χτες. Ελπίζω να μην ήταν μόνο για χτες.

αστική φύση

Περπατούσα το πρωί στην πλατεία Αριστοτέλους. Αυτοκίνητα, φασαρία, θολούρα, καυσαέριο. "Χειρότερα δε γίνεται" σκέφτηκα.
Και ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός κρότος, σαν πυροβολισμός, και ο ουρανός γεμίζει περιστέρια, που άφησαν τα λημέρια τους τρομαγμένα και ξεσηκώθηκαν. Και το τοπίο για μερικά δευτερόλεπτα έγινε τόσο διαφορετικό! Συνειδητοποιησα ότι κοιτούσα τον ουρανό και χαμογελούσα, σα μικρό παιδί. Και σκέφτηκα (για μια ακόμη φορά) ότι η φύση, όσο κι αν την περιφρονούμε, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να κάνει τη ζωή μας ομορφότερη.
Το διάλειμμα τελείωσε, τα περιστέρια επέστρεψαν στις θέσεις τους, η ζωή συνέχισε το δρόμο της κι εγώ έμεινα με την ανάμνηση αυτής της ευχάριστης στιγμής.
Αν μη τι άλλο, δεν πήγε χαμένη η βόλτα στο κέντρο της πόλης.