αιώνιο καπνομάγαζο

Η Καπναποθήκη Αθανασόπουλου της Σταυρούπολης

μαγεία Πόζαρ

Το Πόζαρ δε μας απογοήτευσε. Όμορφη φύση, ο Βόρας από πάνω επιβλητικός, κρύα νερά, δροσερός καιρός και οι 2 ώρες που περάσαμε μέσα στο ζεστό νερό, δίπλα στον καταρράκτη και κάτω από τα πλατάνια άξιζαν πολλά. Δε βλέπω την ώρα να ξαναβρεθώ εκεί.

άλλη εικόνα

Ξαναπήγαμε στους καταρράκτες του Σκρα και τη Σμαραγδένια (ή Γαλάζια) λίμνη, στο Πάικο. Την προηγούμενη φορά που πήγαμε ήταν χειμώνας και το μέρος ήταν ήρεμο και μαγευτικό. Με την προσμονή ότι θα δούμε κάτι παρόμοιο ξεκινήσαμε για εκεί. Το κατάμεστο πάρκινγκ ήταν μια προειδοποίηση, αλλά το πραγματικό σοκ ήταν όταν κατεβήκαμε στους καταρράκτες. Η τοποθεσία είχε μεταμορφωθεί σε κάμπινγκ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δε λέω, όλοι έχουν δικαίωμα στη διασκέδαση, αλλά η εικόνα ήταν απογοητευτική. Το μόνο όμορφο ήταν η φύση.

Συμβουλή για όσους ενδιαφέρονται: μην πάτε καλοκαίρι, εκτός αν θέλετε να βουτήξετε στα παγωμένα νερά της λίμνης.

ωραία έκπληξη

Υπάρχει μια πολύ όμορφη λίμνη στο Ωραιόκαστρο που βρίσκεται εκεί που δεν το περιμένεις και είναι πάντα σχεδόν άδεια από κόσμο (αν και χτες είδαμε στρωμένα τραπέζια από γάμο ή βάφτιση). Και είναι τόσο γαλήνια, με τις πάπιες και τις χήνες της! Πολύ ωραίο μέρος.

strawberry fields

Πέρυσι οι φράουλες απέτυχαν εκεί που φαινόταν ότι θα κάνουν κάτι. Φέτος τα πράγματα φαίνονται πιο ελπιδοφόρα!

εντυπωσιακό Πήλιο

ο Παλιός Σταθμός στις Μηλιές φαίνεται νάνος δίπλα στα δέντρα

το πράσινο παίρνει πίσω ότι του ανήκει

νερά παντού

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο Πήλιο, αλλά ποτέ δεν το θυμόμουν τόσο πράσινο. Μάλλον εντύπωσή μου είναι, ίσως επειδή όσο περνούν τα χρόνια τόσο μαθαίνω να εκτιμώ το πράσινο όλο και περισσότερο. Ήταν και άνοιξη και η φύση ήταν στα καλύτερά της. Από κοντά και οι κάτοικοι, που -αν κρίνω από τις αυλές τους- κάνουν ότι μπορούν για να συμμετέχουν στο όλο σχέδιο. Φυτά που εδώ τα ξέρουμε μικρά σε γλάστρες, εκεί είναι ολόκληρα δέντρα, γεμάτα λουλούδια. Μπράβο στους Πηλιορείτες, που κρατούν το βουνό σε εξαιρετική κατάσταση, αν και οι φωτιές δε λείπουν, όπως μου διαβεβαίωσε ο παλιός φίλος Βαγγέλης, που κάτι παραπάνω ξέρει -λόγω δουλειάς- για το θέμα.

Μπορεί να πήγαμε μόνο για 2 μέρες, αλλά είδαμε πράσινο για 2 μήνες!

οικιακά μανιτάρια

19 ημέρες από την αγορά του "τούβλου" και αφού ακολουθήσαμε ακριβώς τις οδηγίες, φτάσαμε σ' αυτήν την εικόνα, η οποία αλλάζει καθημερινά. Για να δούμε.

όπως πάντα

Παρά τα όσα της κάνουμε, η φύση είναι εδώ. Δε μας κρατάει κακία, δεν παραπονιέται, απλά κάνει αυτό που πρέπει να κάνει κάθε άνοιξη. Επιστρέφει.

Σταυρουπολίτικο κρίκετ

Γυρνώντας από το κέντρο με το λεωφορείο, άλλη μια έκπληξη. Μέσα στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά κάποιοι (προφανώς από άλλη χώρα, Πακιστάν υποπτεύομαι) έπαιζαν κρίκετ. Η φωτογραφία που μόλις πρόλαβα να βγάλω από το λεωφορείο δε δείχνει και πολλά πράγματα. Οι τύποι έδειχναν να το διασκεδάζουν. Την επόμενη φορά θα πάω να τους δω από κοντά.

όμορφη πόλη

Κάποιες μέρες η Θεσσαλονίκη είναι πολύ ωραία. Ειδικά αν κάνεις τη βόλτα που κάναμε χτες το μεσημέρι (Αριστοτέλους, παραλία, Λευκός Πύργος) και αποφύγεις όσο γίνεται τη φασαρία και τα αυτοκίνητα, σου δίνεται η εντύπωση ότι είναι όπως η Θεσσαλονίκη για την οποία διαβάζεις στους τουριστικούς οδηγούς.
Ειδικά ο Λευκός Πύργος ήταν αποκάλυψη. Είχα χρόνια να ανέβω μέχρι πάνω. Δεν ήξερα καν ότι μπορούσες πια να ανέβεις στην "ταράτσα" μέχρι που είδα κόσμο την ώρα που περνούσαμε από κάτω. Δεν το μετάνιωσα καθόλου. Είχε κόσμο, είχε ήλιο, είχε ωραία θέα, η όλη ατμόσφαιρα είχε κάτι από Πύργο του Άιφελ (δεν κάνω πλάκα).

Παίζοντας με τον ήλιο

Δεν ήθελα να κατέβω από το Λευκό Πύργο χτες, αλλά δυστυχώς έπρεπε, αφού κλείνει στις 3 το μεσημέρι. Άλλο και τούτο!

θλιβερό τοπίο

Είναι κάποια μέρη και χωριά που τα βλέπεις για χρόνια στο χάρτη αλλά δεν παίρνεις ποτέ την απόφαση να τα επισκεφτείς, μέχρι που έρχεται η ώρα και εκπλήσσεσαι. Πηγαίνοντας για τη Βαρβάρα της Χαλκιδικής προχτές περάσαμε από τη Νέα Μάδυτο. Κανείς ποτέ δε μιλάει για τη Νέα Μάδυτο, όμως εμάς μας φάνηκε πολύ περιποιημένη, με όμορφα καινούργια σπίτια και ικανοποιητική θέα.
Η Βαρβάρα και η γύρω περιοχή είναι άλλη ιστορία. Ψηλά στο βουνό, με θέα προς τη λίμνη, είχε ακόμη χιόνι που δεν έλεγε να λιώσει. Φεύγοντας, δεν ήμασταν καλά ενημερωμένοι για το πώς να βρούμε τον καταράκτη και το δάσος της Κηπουρίστρας, και μας ξέφυγε. Την επόμενη φορά θα ξέρουμε.

Κάπου στο δάσος της Βαρβάρας

Η μεγάλη απογοήτευση ήρθε στην Ολυμπιάδα. Λυπάμαι που πήγα. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από αυτό το χωριό και ήθελα να το επισκεφτώ εδώ και πολύ καιρό, όμως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο εκεί. Δεν ξέρω αν ήμουν αφελής να περιμένω να βρω το ίδιο ή και καλύτερο φυσικό τοπίο 30-35 χρόνια μετά, αλλά το μέρος έχει καταστραφεί εντελώς. Εκεί που κάποτε δε φαινόταν ο ουρανός από τα πλατάνια, τώρα έμειναν οι κομμένοι κορμοί λίγα εκατοστά πάνω από τη γη, εκεί που έρρεε το ποτάμι τώρα είχε έναν χαμηλό τοίχο που έκοβε εντελώς την οπτική και ακουστική επαφή με το νερό. Υποθέτω ότι όλα αυτά αποτελούσαν απειλή για τα σπίτια γι' αυτό και έπρεπε να μπουν σε τάξη, υποθέτω επίσης ότι έγιναν σταδιακά, αλλά έτσι όπως τα είδα όλα μαζί με λύπησαν. Δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω το μέρος.

Σειχ Σου

Δε φανταζόμουν ότι το Σέιχ Σου είχε τόσους πολλούς δρόμους να το διασχίζουν. Φαρδείς σαν λεωφόροι, καλοστρωμένοι με χώμα. Αυτός που πήραμε εμείς χτες πήγαινε πάνω στη ράχη. Από τη μία το Ρετζίκι και το Ασβεστοχώρι και από την άλλη η πόλη, την οποία δε βλέπαμε, αλλά που και που υπήρχε κάποιο άνοιγμα και φαινόταν ο Όλυμπος στο βάθος.
Στο τέλος φτάσαμε σε ένα μέρος που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Βρύση του Μπαρμπα Γιώργη, ή κάτι τέτοιο. Κόσμος έπαιζε, έτρωγε, ξεκουραζόταν. Βέβαια, υπήρχαν και οι άλλοι, που άναβαν φωτιά ανάμεσα στα δέντρα ή η κυρία που έπλενε το αυτοκίνητό της με το νερό μιας βρύσης. Anyway.

Άλλος κόσμος

Έχει κάτι γοητευτικό η ομίχλη, έτσι όπως μεταμορφώνει τα πάντα, κρύβει βρωμιές και ατέλειες και φέρνει τον ορίζοντα τόσο κοντά. Σηκώθηκα το πρωί και ήθελα οπωσδήποτε να βγω έξω να περπατήσω. Μου θύμισε τη διαδρομή της Παρασκευής προς το Κιλκίς, με ολόκληρα βουνά να έχουν χαθεί και το τοπίο να είναι εντελώς διαφορετικό, σαν να είσαι κάπου αλλού.

τέλος - αρχή

Το τέλος μιας ήρεμης ημέρας. Η αρχή μιας νέας εβδομάδας. Συνεχίζουμε. Τι άλλο να κάνουμε?

τι βλάκες!

Ξεκινήσαμε γύρω στις 12. Ο ήλιος έλαμπε, το κρύο τρελό και δυο άνθρωποι μόνοι σε ένα αυτοκίνητο. Το καλύτερό μας! Ούτε μουσική δε βάλαμε, γιατί θέλαμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Δυο άνθρωποι χωρίς έγνοιες, ευτυχισμένοι, βαθιά ερωτευμένοι.
Η (βαρετή και θορυβώδης) εθνική οδός τελείωσε γρήγορα, φάνηκαν τα χιονισμένα βουνά μπροστά μας, μετά η Βέροια και μετά άρχισε η ανάβαση. Από πολύ χαμηλά το τοπίο ήταν χιονισμένο. Σιγά-σιγά φτάσαμε στην Ελαφίνα. Χωριό-φάντασμα. Λίγο απελπιστική η εικόνα. Καπνός δεν έβγαινε από κανένα σπίτι, ήταν προφανές ότι δεν έμενε κανείς αφού οι είσοδοι των σπιτιών ήταν γεμάτες χιόνι. Μερικά αυτοκίνητα εδώ κι εκεί. Πήγαμε μέχρι την κατασκήνωση, βγήκαμε, δεν είχε τόσο κρύο όσο νομίζαμε, παίξαμε λίγο με το χιόνι, μερικές φωτογραφίες και πίσω. Η Χαράδρα, ανεβαίνοντας πριν την Ελαφίνα, μου φάνηκε πολύ πιο ελκυστική και λίγο πιο ζωντανή.
Και μετά στη Βέροια για φαγητό. Σταθήκαμε τυχεροί (ή κάναμε καλή επιλογή), γιατί το μέρος που φάγαμε ήταν εξαιρετικό! Πολύ ζωντανό, γεμάτο κόσμο, με θαυμάσια εξυπηρέτηση (μέχρι και tips για καλό ρεβανί μάς έδωσαν) και νόστιμα πιάτα. Πολύ ευχάριστη έκπληξη.

αγγελάκια στο χιόνι

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη με το τελευταίο φως της ημέρας. Αν και δεν ήθελα πολύ να πάω, δεν περάσαμε καθόλου άσχημα. Άλλη μια ωραία ανάμνηση, μερικές φωτογραφίες, που σίγουρα θα εκτυπωθούν και θα μπουν στη θέση τους, για μελλοντική θέαση και αναπόληση. Ίσως κάποτε τις κοιτάξει και μια (ευγενική, ελπίζω) ψυχή, που πιθανό να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Τι βλάκες!" ή να προσέξει τα χαμόγελα σε όλες, ίσως και τα 'αγγελάκια' σχηματισμένα στο χιόνι και να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Λίγο σαχλοί, αλλά πάντα τρελά ερωτευμένοι!"

dark matter

Κοιτούσα προχτές το βράδυ καθώς γυρνούσα από το Κιλκίς το γεμάτο φεγγάρι να λούζει στο φως τους κάμπους στη διαδρομή και μου ήρθε στο νου το βιβλίο που τελείωσα πρόσφατα, το Dark Matter της Μισέλ Πέιβερ. Μια πολύ δυνατή ιστορία που διαδραματίζεται στα νησιά Σπίτσμπεργκεν, στον Αρκτικό κύκλο.
Σκεφτόμουν πώς να είναι άραγε αυτό το μέρος όταν έρχεται η ατέλειωτη νύχτα (μαζί με την παγωνιά). Εδώ ξύπνησα λίγο νωρίτερα σήμερα και ανυπομονώ να ξημερώσει. Πώς είναι όταν θέλει μήνες να ξημερώσει?
Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα του παγωμένου βορρά, και τώρα αυτό το βιβλίο μου έδωσε μια πιο ζωντανή εικόνα, όχι όμως πιο ελκυστική. Η ιδέα να περάσεις μόνος τον χειμώνα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Τέλος πάντων, έξω σιγά-σιγά ξημερώνει.

μην κρύβεσαι

Μετά το ολονύκτιο πανηγύρι του καιρού ανέβηκα στην ταράτσα με την ελπίδα να φωτογραφίσω τον Όλυμπο, αλλά ήταν καλά κρυμμένος πίσω από βαριά σύννεφα. Θα πρέπει να περιμένω μερικές μέρες!

φωτεινοί ουρανοί

Βεγγαλικά στον ουρανό της Θεσσαλονίκης στην αλλαγή του χρόνου.

ωραίες βραδιές

Πάντα με γοήτευαν οι 'μαζώξεις' σε σπίτια. Ακόμα κι όταν ήμουν νεότερος, ποτέ δε με ενθουσίαζε η έξοδος σε κάποιο μέρος όπου θα έπρεπε να στέκεσαι όρθιος για ώρες, με ένα ποτήρι στο χέρι ή (ακόμα χειρότερα) με άδεια χέρια που κρέμονταν αδέξια και αμήχανα, φωνάζοντας στο αυτί κάποιου για να σ΄ακούσει. Ειδικά όταν οι μαζώξεις συνοδεύονται από κάποια δραστηριότητα, μου μένουν σχεδόν αξέχαστες.
Τα λέω αυτά γιατί χτες βρέθηκα σε ένα σπίτι με την ελπίδα ότι θα παίζαμε κάτι, αφού γι' αυτόν το σκοπό μαζευτήκαμε. Τελικά, η βραδιά πήγε καλύτερα απ' ότι έλπιζα, αφού ξεκινήσαμε με Hands Up (όπως πάντα, για ζέσταμα), συνεχίσαμε με μια παρτίδα Bieberbande (το βρήκαμε λίγο αργό και βαρετό αυτήν τη φορά), περάσαμε στο Ubongo (πάντα έχει ενδιαφέρον) και καταλήξαμε στα αγαπημένα μου Κουτάλια.
Δεν ήταν καθόλου άσχημα χτες το βράδυ. Ανυπομονώ για την επόμενη παρόμοια 'μάζωξη'!