τέλος - αρχή

Το τέλος μιας ήρεμης ημέρας. Η αρχή μιας νέας εβδομάδας. Συνεχίζουμε. Τι άλλο να κάνουμε?

τι βλάκες!

Ξεκινήσαμε γύρω στις 12. Ο ήλιος έλαμπε, το κρύο τρελό και δυο άνθρωποι μόνοι σε ένα αυτοκίνητο. Το καλύτερό μας! Ούτε μουσική δε βάλαμε, γιατί θέλαμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Δυο άνθρωποι χωρίς έγνοιες, ευτυχισμένοι, βαθιά ερωτευμένοι.
Η (βαρετή και θορυβώδης) εθνική οδός τελείωσε γρήγορα, φάνηκαν τα χιονισμένα βουνά μπροστά μας, μετά η Βέροια και μετά άρχισε η ανάβαση. Από πολύ χαμηλά το τοπίο ήταν χιονισμένο. Σιγά-σιγά φτάσαμε στην Ελαφίνα. Χωριό-φάντασμα. Λίγο απελπιστική η εικόνα. Καπνός δεν έβγαινε από κανένα σπίτι, ήταν προφανές ότι δεν έμενε κανείς αφού οι είσοδοι των σπιτιών ήταν γεμάτες χιόνι. Μερικά αυτοκίνητα εδώ κι εκεί. Πήγαμε μέχρι την κατασκήνωση, βγήκαμε, δεν είχε τόσο κρύο όσο νομίζαμε, παίξαμε λίγο με το χιόνι, μερικές φωτογραφίες και πίσω. Η Χαράδρα, ανεβαίνοντας πριν την Ελαφίνα, μου φάνηκε πολύ πιο ελκυστική και λίγο πιο ζωντανή.
Και μετά στη Βέροια για φαγητό. Σταθήκαμε τυχεροί (ή κάναμε καλή επιλογή), γιατί το μέρος που φάγαμε ήταν εξαιρετικό! Πολύ ζωντανό, γεμάτο κόσμο, με θαυμάσια εξυπηρέτηση (μέχρι και tips για καλό ρεβανί μάς έδωσαν) και νόστιμα πιάτα. Πολύ ευχάριστη έκπληξη.

αγγελάκια στο χιόνι

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη με το τελευταίο φως της ημέρας. Αν και δεν ήθελα πολύ να πάω, δεν περάσαμε καθόλου άσχημα. Άλλη μια ωραία ανάμνηση, μερικές φωτογραφίες, που σίγουρα θα εκτυπωθούν και θα μπουν στη θέση τους, για μελλοντική θέαση και αναπόληση. Ίσως κάποτε τις κοιτάξει και μια (ευγενική, ελπίζω) ψυχή, που πιθανό να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Τι βλάκες!" ή να προσέξει τα χαμόγελα σε όλες, ίσως και τα 'αγγελάκια' σχηματισμένα στο χιόνι και να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Λίγο σαχλοί, αλλά πάντα τρελά ερωτευμένοι!"

dark matter

Κοιτούσα προχτές το βράδυ καθώς γυρνούσα από το Κιλκίς το γεμάτο φεγγάρι να λούζει στο φως τους κάμπους στη διαδρομή και μου ήρθε στο νου το βιβλίο που τελείωσα πρόσφατα, το Dark Matter της Μισέλ Πέιβερ. Μια πολύ δυνατή ιστορία που διαδραματίζεται στα νησιά Σπίτσμπεργκεν, στον Αρκτικό κύκλο.
Σκεφτόμουν πώς να είναι άραγε αυτό το μέρος όταν έρχεται η ατέλειωτη νύχτα (μαζί με την παγωνιά). Εδώ ξύπνησα λίγο νωρίτερα σήμερα και ανυπομονώ να ξημερώσει. Πώς είναι όταν θέλει μήνες να ξημερώσει?
Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα του παγωμένου βορρά, και τώρα αυτό το βιβλίο μου έδωσε μια πιο ζωντανή εικόνα, όχι όμως πιο ελκυστική. Η ιδέα να περάσεις μόνος τον χειμώνα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Τέλος πάντων, έξω σιγά-σιγά ξημερώνει.

μην κρύβεσαι

Μετά το ολονύκτιο πανηγύρι του καιρού ανέβηκα στην ταράτσα με την ελπίδα να φωτογραφίσω τον Όλυμπο, αλλά ήταν καλά κρυμμένος πίσω από βαριά σύννεφα. Θα πρέπει να περιμένω μερικές μέρες!

φωτεινοί ουρανοί

Βεγγαλικά στον ουρανό της Θεσσαλονίκης στην αλλαγή του χρόνου.

ωραίες βραδιές

Πάντα με γοήτευαν οι 'μαζώξεις' σε σπίτια. Ακόμα κι όταν ήμουν νεότερος, ποτέ δε με ενθουσίαζε η έξοδος σε κάποιο μέρος όπου θα έπρεπε να στέκεσαι όρθιος για ώρες, με ένα ποτήρι στο χέρι ή (ακόμα χειρότερα) με άδεια χέρια που κρέμονταν αδέξια και αμήχανα, φωνάζοντας στο αυτί κάποιου για να σ΄ακούσει. Ειδικά όταν οι μαζώξεις συνοδεύονται από κάποια δραστηριότητα, μου μένουν σχεδόν αξέχαστες.
Τα λέω αυτά γιατί χτες βρέθηκα σε ένα σπίτι με την ελπίδα ότι θα παίζαμε κάτι, αφού γι' αυτόν το σκοπό μαζευτήκαμε. Τελικά, η βραδιά πήγε καλύτερα απ' ότι έλπιζα, αφού ξεκινήσαμε με Hands Up (όπως πάντα, για ζέσταμα), συνεχίσαμε με μια παρτίδα Bieberbande (το βρήκαμε λίγο αργό και βαρετό αυτήν τη φορά), περάσαμε στο Ubongo (πάντα έχει ενδιαφέρον) και καταλήξαμε στα αγαπημένα μου Κουτάλια.
Δεν ήταν καθόλου άσχημα χτες το βράδυ. Ανυπομονώ για την επόμενη παρόμοια 'μάζωξη'!