Περπατούσα το πρωί στην πλατεία Αριστοτέλους. Αυτοκίνητα, φασαρία, θολούρα, καυσαέριο. "Χειρότερα δε γίνεται" σκέφτηκα.
Και ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός κρότος, σαν πυροβολισμός, και ο ουρανός γεμίζει περιστέρια, που άφησαν τα λημέρια τους τρομαγμένα και ξεσηκώθηκαν. Και το τοπίο για μερικά δευτερόλεπτα έγινε τόσο διαφορετικό! Συνειδητοποιησα ότι κοιτούσα τον ουρανό και χαμογελούσα, σα μικρό παιδί. Και σκέφτηκα (για μια ακόμη φορά) ότι η φύση, όσο κι αν την περιφρονούμε, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να κάνει τη ζωή μας ομορφότερη.
Το διάλειμμα τελείωσε, τα περιστέρια επέστρεψαν στις θέσεις τους, η ζωή συνέχισε το δρόμο της κι εγώ έμεινα με την ανάμνηση αυτής της ευχάριστης στιγμής.
Αν μη τι άλλο, δεν πήγε χαμένη η βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Και ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός κρότος, σαν πυροβολισμός, και ο ουρανός γεμίζει περιστέρια, που άφησαν τα λημέρια τους τρομαγμένα και ξεσηκώθηκαν. Και το τοπίο για μερικά δευτερόλεπτα έγινε τόσο διαφορετικό! Συνειδητοποιησα ότι κοιτούσα τον ουρανό και χαμογελούσα, σα μικρό παιδί. Και σκέφτηκα (για μια ακόμη φορά) ότι η φύση, όσο κι αν την περιφρονούμε, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να κάνει τη ζωή μας ομορφότερη.
Το διάλειμμα τελείωσε, τα περιστέρια επέστρεψαν στις θέσεις τους, η ζωή συνέχισε το δρόμο της κι εγώ έμεινα με την ανάμνηση αυτής της ευχάριστης στιγμής.
Αν μη τι άλλο, δεν πήγε χαμένη η βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου