τι βλάκες!

Ξεκινήσαμε γύρω στις 12. Ο ήλιος έλαμπε, το κρύο τρελό και δυο άνθρωποι μόνοι σε ένα αυτοκίνητο. Το καλύτερό μας! Ούτε μουσική δε βάλαμε, γιατί θέλαμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Δυο άνθρωποι χωρίς έγνοιες, ευτυχισμένοι, βαθιά ερωτευμένοι.
Η (βαρετή και θορυβώδης) εθνική οδός τελείωσε γρήγορα, φάνηκαν τα χιονισμένα βουνά μπροστά μας, μετά η Βέροια και μετά άρχισε η ανάβαση. Από πολύ χαμηλά το τοπίο ήταν χιονισμένο. Σιγά-σιγά φτάσαμε στην Ελαφίνα. Χωριό-φάντασμα. Λίγο απελπιστική η εικόνα. Καπνός δεν έβγαινε από κανένα σπίτι, ήταν προφανές ότι δεν έμενε κανείς αφού οι είσοδοι των σπιτιών ήταν γεμάτες χιόνι. Μερικά αυτοκίνητα εδώ κι εκεί. Πήγαμε μέχρι την κατασκήνωση, βγήκαμε, δεν είχε τόσο κρύο όσο νομίζαμε, παίξαμε λίγο με το χιόνι, μερικές φωτογραφίες και πίσω. Η Χαράδρα, ανεβαίνοντας πριν την Ελαφίνα, μου φάνηκε πολύ πιο ελκυστική και λίγο πιο ζωντανή.
Και μετά στη Βέροια για φαγητό. Σταθήκαμε τυχεροί (ή κάναμε καλή επιλογή), γιατί το μέρος που φάγαμε ήταν εξαιρετικό! Πολύ ζωντανό, γεμάτο κόσμο, με θαυμάσια εξυπηρέτηση (μέχρι και tips για καλό ρεβανί μάς έδωσαν) και νόστιμα πιάτα. Πολύ ευχάριστη έκπληξη.

αγγελάκια στο χιόνι

Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη με το τελευταίο φως της ημέρας. Αν και δεν ήθελα πολύ να πάω, δεν περάσαμε καθόλου άσχημα. Άλλη μια ωραία ανάμνηση, μερικές φωτογραφίες, που σίγουρα θα εκτυπωθούν και θα μπουν στη θέση τους, για μελλοντική θέαση και αναπόληση. Ίσως κάποτε τις κοιτάξει και μια (ευγενική, ελπίζω) ψυχή, που πιθανό να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Τι βλάκες!" ή να προσέξει τα χαμόγελα σε όλες, ίσως και τα 'αγγελάκια' σχηματισμένα στο χιόνι και να σκεφτεί "Οι γονείς μου. Λίγο σαχλοί, αλλά πάντα τρελά ερωτευμένοι!"