Κοιτούσα προχτές το βράδυ καθώς γυρνούσα από το Κιλκίς το γεμάτο φεγγάρι να λούζει στο φως τους κάμπους στη διαδρομή και μου ήρθε στο νου το βιβλίο που τελείωσα πρόσφατα, το Dark Matter της Μισέλ Πέιβερ. Μια πολύ δυνατή ιστορία που διαδραματίζεται στα νησιά Σπίτσμπεργκεν, στον Αρκτικό κύκλο.
Σκεφτόμουν πώς να είναι άραγε αυτό το μέρος όταν έρχεται η ατέλειωτη νύχτα (μαζί με την παγωνιά). Εδώ ξύπνησα λίγο νωρίτερα σήμερα και ανυπομονώ να ξημερώσει. Πώς είναι όταν θέλει μήνες να ξημερώσει?
Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα του παγωμένου βορρά, και τώρα αυτό το βιβλίο μου έδωσε μια πιο ζωντανή εικόνα, όχι όμως πιο ελκυστική. Η ιδέα να περάσεις μόνος τον χειμώνα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Τέλος πάντων, έξω σιγά-σιγά ξημερώνει.
Σκεφτόμουν πώς να είναι άραγε αυτό το μέρος όταν έρχεται η ατέλειωτη νύχτα (μαζί με την παγωνιά). Εδώ ξύπνησα λίγο νωρίτερα σήμερα και ανυπομονώ να ξημερώσει. Πώς είναι όταν θέλει μήνες να ξημερώσει?
Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα του παγωμένου βορρά, και τώρα αυτό το βιβλίο μου έδωσε μια πιο ζωντανή εικόνα, όχι όμως πιο ελκυστική. Η ιδέα να περάσεις μόνος τον χειμώνα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Τέλος πάντων, έξω σιγά-σιγά ξημερώνει.
Να μην ξυπνάς νωρίς, δεν σου κάνει καλό
ΑπάντησηΔιαγραφή